Gereç ve Yöntem: Diabetik maküla ödemi tanısı ile takip edilen 37 hastanın, intravitreal ranibizumab uygulanan 53 gözü çalışmaya dahil edildi. Yaş, cinsiyet, lateralite, diabet tipi ve süresi, diabet için alınan sistemik tedavi, eşlik eden hastalıklar, takip süresi, enjeksiyon sayısı ve yapılış algoritması, enjeksiyon öncesi ve sonrası en iyi düzeltilmiş görme keskinlikleri (EDGK) not edildi. Spektral domain optik koherens tomografide (OKT) ödem tipi, enjeksiyon öncesi ve sonrası santral maküla kalınlığı (SMK), IS/OS ve ELM hasarı varlığı, ara yüzey bozukluğu, flöresein anjiografide (FA) perifer iskemisi değerlendirilerek bu faktörlerin görme keskinliği ile ilişkisi araştırıldı.

Bulgular: Ortalama takip süresi 12.7±8.3 aydı. Enjeksiyon öncesi ortalama EDGK 0.74±0.77 logMAR, SMK 425.6±186 μm, son kontrolde EDGK 0.66±0.65 logMAR, SMK ise 332±154 μm idi. Spektral OKT'de olguların %41.5'inde sünger, %24.5'inde kistoid, %34'ünde mikst tipte ödem mevcuttu. Mikst tiplerin %20.8'inde seröz maküla dekolmanı eşlik etmekteydi. Olguların %52.8'inde ISOS, %50.9'unda ELM hasarı saptandı. ISOS hasarı (p:0.00) ve ELM hasarı (p:0.00) ile son görme keskinliği arasında negatif korelasyon mevcuttu. İnsülin kullanan olgularda, oral antidiyabetik kullananlara göre son görme keskinliği daha iyiydi (p:0.011).

Sonuç: Diabetik maküla ödemli olgularda ranibizumab enjeksiyonu sonrası görme keskinliğinde artış ve SMK değerlerinde azalma olmaktadır. Son görme keskinliğini olumsuz etkileyen en önemli faktör OKT'de ELM ve ISOS hasarının olmasıdır. Ayrıca insülin kullanan hastalarda son görme keskinliğinin daha iyi olması bu hastalarda daha kontrollü kan şekeri düzeylerinin olması ile ilişkilidir. Keywords : Diabetik maküla ödemi, intravitreal enjeksiyon, ranibizumab