Gereç ve Yöntem: Kronik SSR nedeni ile ranibizumab tedavisi almış hastaların kayıtları retrospektif olarak incelendi. Başlangıç ve takip muayenelerindeki görme keskinliği (GK) ve spektral domain optik koherens tomografi (OCT) bulguları kaydedildi. Çalışmanın birincil amacı başlangıç ve takip muayenelerinde GK ve santral makula kalınlıklarındaki (SMK) değişimi saptamaktı.

Bulgular: Dahil edilme kritelerini karşılayan 25 hastanın 28 gözü çalışmaya alındı. Ortalama takip süresi 11,5 aydı. Ortalama GK enjeksiyon öncesi 0.31 logMAR (0-1,8) ve sırasıyla tedavi sonrası 3., 6. ve ve final vizitte 0.19, 0.26 ve 0.22 logMAR olarak saptandı. Tedavi öncesi ve final görme keskinlikleri arasında istatistiksel olarak anlamlı artış vardı (p=0.014). Ortalama SMK başlangıçta 315 μm (185- 607) idi ve tedavi sonrası sırasıyla 3., 6., ve final vizitte 218, 208 and 199 μm'e geriledi. SMK değişimi açısından başlangıç ile tüm visitler arasında istatistiksel olarak anlamlı azalma mevcuttu (p<0,001). Fakat anatomik düzelme ile görme keskinliği arasında direkt bir korelasyon saptanmadı. Fotoreseptör tabakası dış ve iç segmentlerinin birleşim yerinin (p=0.001) ve dış sınırlayıcı membranın (p=0.008) hasarlı olması kötü görme keskinliği ile belirgin şekilde ilişkiliydi.

Tartışma: İntravitreal ranibizumab enjeksiyonu görme keskinliği ve anatomik olarak sağladığı fayda nedeni ile kronik SSR'li olguların tedavisinde alternatif tedavi yöntemi olarak denenmektedir. Fakat, olguların yaklaşık yarısında tedaviye yanıt alınamaması ve diğerlerinde de tekrarlayan enjeksiyonlaragerek duyulmuş olması nedeni ile ideal tedavi seçeneği gibi gözükmemektedir. Anahtar Kelimeler : Santral seröz koryoretinopati, dış sınırlayıcı membran, optik koherens tomografi, dış nükleer tabaka; ranibizumab