Gereç ve Yöntem: RVDT ve SRVT?ye bağlı görme kaybı bununla birlikte eşlik eden maküler ödemi olan 31 hastanın 31 gözü (15 erkek, 16 kadın,yaş ortalaması: 59.7) çalışmaya dahil edilerek 6 ay boyunca prospektif olarak değerlendirildi. Tedavi naif, görme keskinliği <20/50 (Snellen Eşeli) ve ?250 ?m santral maküler kalınlığı (SMÖ) olan hastalara 1 kez 0.7mg intravitreal deksametazon implantı uygulanmıştır. Tedavi öncesi ve sonrası 1.2.3. ve 6.ay takiplerde en iyi düzeltilmiş görme keskinlikleri (EİDGK,Snellen eşeli), santral maküla kalınlıkları (SMK,optik koherans tomografi ), ve göz içi basınçları (GİB, applanasyon tonometri) kontrol edilmiştir. Takiplerde, hastaların slit-lamp biyomikroskopi ile lens opasite dereceleri lens opacities classification III (LOCSIII)? e göre not edilmiştir.

Bulgular: SRVT olgularında tedavi öncesi ve sonrası 3. ve 6. ayda EİDGK?leri ortalama farkı (logMAR) sırasıyla 0.12 (p<0.01) ve 0.05 (p>0.05) olarak, SMK ortalama farkı (?m) ise 177.75 ?m (p<0.05) ve 10.75 ?m (p>0.05) olarak bulunmuştur. VDT olgularında tedavi öncesi ve sonrası 3. ay ve 6.ayda EİDGK?leri ortalama farkı (logMAR) sırasıyla 0.17 (p<0.05), ve 0.22 (p<0.05) olarak, SMK ortalama farkı (?m) 130 ?m (p<0.05) 51.75 ?m (p>0.05) olarak bulunmuştur. Takip süresince 3 hastada GİB?21 mmHg saptanmıştır. Lens opasiteleri LOCS III? e göre tedavi öncesi ile karşılaştırıldığında 8 olguda hafif derecede katarakt progresyonu saptanmış, cerrahi gerektirecek progresyon saptanmamıştır.

Sonuç: İntravitreal deksametazon implantı, VDT ve SRVT?ye bağlı maküler ödem tedavisinde anti-VEGF ajanlara göre daha uzun sure etkili bir uygulama olup, bunun yanısıra steoridlerin yan etkileri dikkate alındığında triamsinolona oranla daha güvenilir bir tedavi yöntemidir. Anahtar Kelimeler : İntravitreal deksametazon implant, retina ven tıkanıklığı, maküler ödem, göz içi basıncı, katarakt