Gereç ve Yöntem: Diyabetik makula ödemi tanısı ile takipli, ilk 3?ü ardışık yapılmış en az 4 İVR enjeksiyonuna rağmen, santral makula kalınlığı (SMK)?300 ?m olan ve İVA tedavisine geçilen olgular çalışmaya dahil edildi. Olguların tıbbi kayıtları retrospektif olarak incelendi. Hastaların demografik verileri, İVA tedavisi öncesindeki girişimleri, İVA öncesi ve sonrası en iyi düzeltilmiş görme keskinliği (EİDGK) ve optik koherens tomografi ile ölçülen SMK?ları kaydedildi.

Bulgular: Çalışmaya 7?si kadın, 4?ü erkek 11 olgunun toplam17 gözü dahil edildi. Olguların yaş ortalaması 61.8±12 idi. Afl ibercept tedavisi öncesinde olgulara ortalama 11.6±5.7 ayda, ortalama 7.2±4 İVR enjeksiyonu uygulanmıştı. Olguların İVA öncesi ve 3 ardışık İVA sonrası EİDGK ortalamaları sırasıyla 0.63±0.32 ve 0.54 ±0.33 LogMAR seviyesindeydi (p=0.005). Olguların İVA öncesi ve 3 ardışık İVA sonrası SMK ortalamaları sırasıyla 471±74 ve 338±88 ?m olarak bulundu (p=0.001).

Sonuç: Aflibercept tedavisine geçilen olguların büyük kısmında kısa dönem sonuçları anatomik ve görsel açıdan başarılı bulunmuştur. Ranibizumab tedavisi ile yetersiz başarı elde edilen DMÖ olgularında, İVA tedavisine geçilmesi etkili bir alternatif tedavi seçeneği olabilir. Anahtar Kelimeler : Diyabetik makula ödemi, Ranibizumab, Aflibercept, Taşiflaksi