Gereç ve Yöntem: Kliniğimizde Aralık 2001 ile Ocak 2006 tarihleri arasında 4 mg intravitreal triamsinolon enjeksiyonu yapılan 89 hastanın (43 erkek, ortalama yaş: 58) 107 gözü geriye dönük olarak değerlendirildi. Olgulara diyabete (n=69), retina ven dal tıkanıklığı (n=23) ve santral retina ven tıkanıklığına (n=15) bağlı yaygın maküla ödemi sebebiyle enjeksiyon uygulandı. Onbir göze iki kez enjeksiyon yapıldı. Enjeksiyonlar arasındaki ortalama süre, diyabete bağlı maküla ödeminde 6 ay (4-8 ay), retina ven tıkanıklıklarında 5 aydı (4-7 ay). En iyi görme keskinliği, biyomikroskobik muayene, göziçi basınç ölçümü, indirek oftalmoskopi ve fundus resim kayıtları değerlendirildi.

Bulgular: Ortalama takip süresi 16 aydı (6-44 ay). Retina ven tıkanıklığı bulunan gözlerde, başlangıç görmeler (logMAR) (1.3±0.7, ortalama±SD) son muayenede (1.0±0.7) artmış olarak bulundu (P=0.001). Diyabete bağlı maküla ödemi bulunan gözlerde görme keskinliği, tedavi öncesi (1.1±0.8) ve son kontrolde (1.1±0.8) değişmedi (P>0.05). Çalışma süresi sonunda, retina ven dal tıkanıklığı bulunan gözlerin 14’ünde (%61), santral retina ven tıkanıklığı bulunan gözlerin 9’unda (%60) ve diyabete bağlı maküla ödemi bulunan gözlerin 20’sinde (%29) en az iki Snellen sırası artış saptandı. Steroide bağlı göziçi basınç yükselmesi, 9 diyabetik maküla ödemli gözde (%13) ve retina ven tıkanıklığı bulunan gözlerin 5’inde (%13) saptandı (P>0.05). Dört diyabetik (%7), 3 retina ven tıkanıklığı olan göze (%9) belirgin katarakt gelişimi sebebiyle katarakt ameliyatı uygulandı (P>0.05).

Sonuç: İntravitreal triamsinolon, uzun dönemde, sadece retina ven tıkanıklığına bağlı maküla ödeminde görmeyi belirgin olarak arttırdı. Göz içi basınç artışı ve katarakt gelişimi açısından diyabetik maküla ödemli gözlerle retina ven tıkanıklığı olan gözler arasında fark yoktu. Anahtar Kelimeler : Maküla ödemi, intravitreal triamsinolon asetonid, diabetes mellitus, retina ven tıkanıklığı